سافاری وحشت (Paniq Room) چیست؟

ممکنه دوست داشته باشی:

لیست بهترین اسکیپ روم‌های ایران همراه با اطلاعات کامل با یک کلیک:

[   اتاق فرار   ]

منظور از سافاری وحشت چیست؟

بسیاری از شما همراهان سایت اسکیپ زوم ممکن است به‌جای سافاری وحشت، این جاذبۀ تفریحی را با نام‌های تونل وحشت، اتاق وحشت یا پنیک روم در پارک‌های بزرگ کشور دیده باشید. خود کلمۀ سافاری به معنی سیاحت است و همزمان با تشابهی که با کلمۀ سفر دارد، قرابت معنایی جالبی نیز با آن دارد.

البته این را بگوییم که وقتی نام پنیک روم می‌آید، بیشتر منظورمان فضاهای سربسته یا همان اتاق‌های وحشت است. در هر حال ممکن است همۀ این نام‌ها بعضاً به جای هم استفاده شوند. چرا که همۀ این مکان‌ها با هدف سرگرمی ساخته می‌شوند و برای جذب مخاطب و انتقال حس ترس به آن‌ها، از فیلم‌های ترسناک وام می‌گیرند.

بسته به تم و ماجرایی که هر سافاری دارد، دکور و جزئیات متفاوتی را برای مخاطبین به نمایش می‌گذارد. اغلب این مکان‌ها سعی می‌کنند جدیدترین آیتم‌های وحشت و هوشمندانه‌ترین تکنیک‌های ترساندن را به کار بگیرند تا مشتریان دقایقی جذاب و نفس‌گیر را تجربه کنند.

در یک پنیک روم برای افزایش حس غوطه‌وری و انتقال بیشترین ترس ممکن، از تجهیزات الکترونیکی و مکانیکی هوشمندی استفاده می‌شود. اینجا اتاق‌ها، تونل‌ها و دالان‌هایی هراس‌آور منتظر شما هستند. با ورود به یک سافاری وحشت ممکن است به شکنجه‌گاه بدکاران، سرزمین مردگان و یا گذرگاه‌های جهنمی وارد شوید و از ترس فریاد بزنید!

افرادی که وارد اتاق وحشت می‌شوند، قرار است سفری کوتاه اما عجیب را طی کنند. سفری که پر از غافلگیری و دلهره است. برخلاف اسکیپ روم که شما زمانی مشخص مهلت دارید که با حل معماهای مختلف برندۀ بازی شوید و فرار کنید، در سافاری وحشت معمولاً خبری از معما نیست و مراجعه‌کنندگان فقط اتفاقاتی که رخ می‌دهد را به‌عنوان یک رهگذر مشاهده می‌کنند.

حال شاید این سؤال برای شما به وجود آمده باشد که اگر در این مکان‌ها خبری از معما و چالش‌های مختلف نیست، پس فایدۀ رفتن به سافاری وحشت چیست؟

حقیقت این است که حضور در سافاری وحشت آن‌قدر دلهره‌آور و جذاب است که با هر قدمی که شما در این مکان‌ها برمی‌دارید، ضربان قلبتان بیشتر می‌شود و با حجم بالایی از آدرنالین مواجه می‌شوید.

از آنجا که اتاق وحشت شما را از دنیای واقعی جدا می‌کند و به سفری شگفت‌انگیز می‌برد، شک نکنید که دقایقی مفرح را برای شما رقم خواهد زد. درست مانند اتاق فرار، در پنیک روم هم می‌توانید لحظاتی شاد و خاطره‌ساز را همراه با همکاران، خانواده یا دوستان خود سپری کنید.

ممکنه دوست داشته باشی:

لیست بهترین اسکیپ روم‌های ژانر ترس و وحشت ایران با یک کلیک:

[   اتاق فرار ترسناک   ]

سافاری وحشت

ترسیدن در پنیک روم تماماً از یک توهم مصنوعی ریشه می‌گیرد. وقتی وارد اتاق وحشت می‌شوید، با یک ترفند جادویی بزرگ مواجه می‌شوید که شما را فریب می‌دهد تا فکر کنید حتی برای چند لحظه در خطری واقعی هستید و با چیزهایی روبرو می‌شوید که خیالی نیستند.

این جاذبه‌ها برای ترساندن مردم با حواس چندگانۀ آن‌ها بازی می‌کنند تا احساس خطر درونی مشتریان را تحریک کنند. فرو رفتن در تاریکی مطلق یا کور شدن لحظه‌ای توسط نورهای شدید می‌تواند به سرعت مغز را در یک خلسۀ توهمی فرو ببرد و باعث ترس شدید شود. اغلب یک موسیقی ترسناک نیز در پس‌زمینه پخش می‌شود تا این حس به حداکثر میزان خود برسد.

این روزها بسیاری از جلوه‌های ویژۀ سافاری‌های وحشت توسط حسگرهای حرکتی و پدهای لمسی کنترل می‌شوند. بنابراین ظرافتی که در اتفاقات ترسناک وجود دارد، مشتریان را بیشتر و بیشتر در باتلاق ترس فرو می‌برد.

اما آنچه این مکان‌ها را مخوف‌تر می‌کند، غیر قابل‌ پیش‌بینی بودن اتفاقات آن است. وقتی جامپ‌اسکیرها بسیار سریع و غیر قابل‌ پیش‌بینی باشند، مخاطب به ترس‌ولرز می‌افتد و هر لحظه سعی می‌کند خودش را برای اتفاق بعدی آماده کند.

شاید خوشت بیاد:

این جا هر چقدر که دوست داری خشمت رو خالی کن!

آهنگ‌سازانی که برای سافاری‌های بزرگ استخدام می‌شوند، به‌خوبی می‌دانند که چگونه از صداهای آشنا به روش‌های غیرعادی استفاده کنند تا احساس ناراحتی و تنش را به حداکثر برسانند.

بسیاری از اوقات، صداهای ترسناکی مانند جیغ، ناله یا ناخن کشیدن به دیوار در موسیقی پس‌زمینۀ اصلی سافاری به‌صورت امواج صوتی ظریفی مدفون می‌شوند. اگرچه این صداها فرکانس پایینی دارند و به‌خوبی شنیده نمی‌شوند، اما حس ناآرامی شدیدی به انسان می‌دهند.

موسیقی‌های حرفه‌ای در سافاری‌ها از کلیدهایی ساخته می‌شوند که حالات و احساسات روانی خاصی را منتقل می‌کنند. این کلیدها نوعی حس تاریکی، غم و ناامنی را به نورون‌های مغزی می‌رسانند. به‌طوری‌که مخاطبین فکر می‌کنند انگار چیزی در اطراف آن‌ها درست نیست و قرار است اتفاقات شومی بیفتد.

این موسیقی‌ها که در اغلب موارد از نظر وزن و هارمونی ناهماهنگ هستند، برای گوش و مغز انسان نیز ناپایدار به نظر می‌رسند. بنابراین بسیار تنش‌زا هستند و مراجعه‌کنندگان را مضطرب می‌کنند. عدم قطعیتی که از طریق این موسیقی و فضای مه‌آلود اتاق وحشت ایجاد می‌شود، تأثیر ترس‌ها را بیشتر می‌کند.

صداهایی مانند شکستن استخوان‌ها، بیرون ریختن خون، رعد و برق، باران، شکستن شاخه‌ها، صدای قدم برداشتن یک غریبه و … حس وحشت مخاطب را تشدید کرده و تجربۀ سافاری را قابل‌‌توجه‌تر و به‌یادماندنی‌تر می‌کنند.

یک تفریح 200 ساله!

اما بیایید به این سؤال پاسخ دهیم که پشتوانه و سرگذشت تاریخی سافاری وحشت چیست؟ تا اینجای مقاله دیدیم که سافاری یا اتاق وحشت فقط با هدف سرگرمی و ترساندن مردم ساخته می‌شود.

خب، همین‌جا می‌توان نتیجه گرفت که ایدۀ ساخت چنین مکان‌هایی اصلاً نمی‌تواند جدید باشد. چون هم سرگرمی و هم ترس قدمتی به اندازۀ تاریخ انسان دارند. مردم جهان قرن‌هاست که خود را با داستان‌های اشباح سرگرم می‌کنند و در حس ترس، به دنبال جست‌وجوی نوعی لذت خاص و بی‌نظیر هستند.

گروهی از مورخین شروع این ایده را به تاریخ ژاپن باستان نسبت می‌دهند. در ژاپن سال‌هاست که سنت ساخت «اوباکیاشیکی» (نوعی خانه ارواح) در تابستان وجود دارد. زیرا اعتقاد بر این است که ترس با خودش حس سرما دارد و می‌تواند گرما را از بین ببرد.

در این سافاری‌ها، معمولاً موجودات ترسناکی از فولکلور ژاپنی، ارواح، شیاطین، صلیب‌های شوم و چیزهای دیگری به نمایش گذاشته می‌شد که امروزه با تزئینات فیزیکی مدرن، جلوه‌های صوتی و انیمیشن‌های ترسناک بهبود یافته‌اند.

در مقابل، بسیاری از مورخین معتقدند که ایدۀ سرگرمی‌های فیزیکی با وحشت به قرن نوزدهم میلادی و شهر لندن بازمی‌گردد. زمانی که با افتتاح نمایشگاهی عجیب، ایدۀ سرگرمی با ترس به ذهن مردم رسید.

سال 1802 بود که «ماری توسو» نمایشگاهی از مجسمه‌های مومی سربریده فرانسوی، از جمله شاه لوئی شانزدهم، ماری آنتوانت، مارات و روبسپیر را در موزه‌ای در لندن به نمایش گذاشت. با استقبال از این نمایشگاه، او یک نمایشگاه دائمی در لندن برپا کرد و مجموعة غم‌انگیز و گروتسک خود را «مجلس وحشت» (Chamber Of Horrors) نامید. نامی که تا به امروز در موزۀ WAX لندن باقی مانده است.

در آغاز قرن بیستم، همان‌طور که «ربکا مک‌کندری» در مجله «فانگوریا» توضیح می‌دهد، خانه‌های تسخیرشدۀ مدرن شروع به فعالیت کردند. در پاریس، تئاتر «گراند گیگنول» به‌خاطر صحنه‌های وحشتناکی که روی صحنه اجرا شد، بسیار بدنام شد. اما کارگردان تئاتر «مکس موری» به خود می‌بالید و اجرایش را سرگرم‌کننده می‌دانست.

در سال 1915 یک نمایشگاه انگلیسی در منطقة «لیفوک» یکی از اولین «خانه‌های ارواح» (Ghost Houses) را به نمایش گذاشت که از اولین جاذبه‌های ترسناک تجاری بود. اینجا بود که بازاریابان جهانی فهمیدند اشتهای عمومی برای وحشت در حال افزایش است.

اولین سافاری‌های وحشت بسیار ابتدایی و ساده بودند. گروه‌هایی از خانواده‌ها زیرزمین‌های خود را تزئین می‌کردند و مهمانی‌های ترسناک برگزار می‌کردند. این تفریحات برای جشن هالووین بسیار مناسب بودند، چرا که بچه‌ها می‌توانستند با سفر از زیرزمینی به زیرزمین دیگر و تجربۀ صحنه‌های ترسناک مختلف، خود را به وحشت بیندازند و هیجان خود را تخلیه کنند.

تا جایی که در سال 1937 اولین «مسیرهای وحشت» (Trails Of Terror) به مناسبت هالووین در آمریکا طراحی و اجرا شد. در این سافاری‌ها مردم (به‌خصوص نوجوانان) مجبور بودند پس از طی چند قدم در بیرون از خانۀ خود به میعادگاهی مخوف برسند که ارواح و جادوگران منتظر آن‌ها بودند. البته این میعادگاه جایی نبود جز انباری یا اتاق زیر شیروانی یکی از همسایه‌ها!

با این‌ حال، هنوز هم اتاق وحشت تبدیل به یک نماد فرهنگی نشده بود تا اینکه والت دیزنی تصمیم گرفت خانۀ تسخیر شدۀ مشهور خود را بسازد. عمارت تسخیرشدۀ دیزنی‌لند در سال 1969 افتتاح شد. این جاذبۀ تفریحی که به سبک خانۀ همیشه سبز و اسرارآمیز وینچستر طراحی شده بود، به‌سرعت به موفقیت رسید.

در مدت کوتاهی پس از افتتاح اولین سافاری، بیش از 82000 نفر در سافاری عمارت تسخیرشدۀ دیزنی شرکت کردند. این جاذبه شامل یک تالار رقص 90 فوتی بود که انواع و اقسام دیوها و غول‌ها را در جشن تولد نمایش می‌داد. بسیاری شروع کار این عمارت را تثبیت تجاری سافاری وحشت می‌نامند؛ چرا که برای اولین‌بار از فناوری‌ها و جلوه‌های مدرن برای ترساندن بیشتر مردم استفاده شد.

ارواح دیگر فقط کاغذها و پارچه‌هایی نبودند که روی درخت آویزان شده باشند؛ بلکه در عوض چهره‌هایی شفاف و واقعی بودند که میان پرتوهای نور توهم‌زا حرکت می‌کردند، صحبت می‌کردند و آواز می‌خواندند.

همان‌طور که مخاطبان هالیوود شروع به استقبال از فیلم‌های اسلشری مانند «هالووین»، «کابوس در خیابان الم» و «جمعه سیزدهم» کردند، صنعت خانه‌های تسخیرشده و تونل‌های وحشت رونق زیادی پیدا کرد. در طول دو دهۀ بعد تعداد سافاری‌های وحشت در آمریکا و اروپا افزایش چشمگیری داشت تا جایی که این روزها پنیک روم ها بیش از حد واقع‌گرایانه شده‌اند و در انتقال حس ترس به مخاطبین بسیار تخصصی و حرفه‌ای عمل می‌کنند. گذشتن از کنار بیمارهای روانی خشن، فرار از کمین زامبی‌ها، رساندن خون تازه به خون‌آشام‌ها و بسیاری از المان‌های ترسناک پرطرفدار در سافاری‌های سراسر جهان دیده می‌شود.

به امتحانش می‌ارزه:

اتاق فرار کابوس در خیابان الم

ایده طراحی اتاق وحشت از کجا می‌آید؟

تونل وحشت بسته به سلیقۀ سازندگان آن و همچنین تم و سناریویی که دارد، ممکن است در قالب مکان‌های مختلفی راه‌اندازی شود. خانه‌های تسخیر شده و متروکه، پناهگاه‌های قدیمی و خالی از سکنه، زندان‌های از کار افتاده، پارک‌های تفریحی عجیب، جنگل‌های مخوف و مه‌آلود، کشتی‌های به‌گل‌نشسته، کارخانه‌های ورشکست شده، انبارهای تعطیل و سیرک‌هایی پر از انسان‌های عجیب‌الخلقه می‌توانند میزبان دوستداران وحشت باشند.

هر یک از این لوکیشن‌ها المان‌های خاص خود را دارند و سازندگان سافاری باید برای تهیۀ دکور مرتبط با لوکیشن و سناریوی خود اقدام کنند. علاوه بر دکور و لوکیشن بازی، بسیاری این سؤال را می‌پرسند که استراتژی ترساندن در سافاری وحشت چیست؟

پاسخ این است که به تعداد طراحان و سازندگان سافاری‌ها بی‌نهایت استراتژی برای انتقال حس ترس به مخاطب وجود دارد. ما در بخش پایانی این مقاله مفصل در این باره صحبت خواهیم کرد. اما اینجا کوتاه بگوییم که اگر قصد افتتاح اتاق وحشت را دارید، می‌توانید از جلوه‌های زیادی مانند نورپردازی، انیماترونیک، CGI، پخش‌کننده‌های عطر، دستگاه‌های ساخت مه و دود، اتاق‌های گردان، موسیقی‌های دلهره‌آور و اکتورهای حرفه‌ای استفاده کنید.

اگه دوست داشتی اینو هم بخون:

راهنمای 0 تا 100 راه اندازی و ساخت اتاق فرار (قسمت اول)

غافلگیری‌هایی مانند انفجارهای ناگهانی، رد شدن شبح یا روح، پخش شدن تصاویر و فیلم‌های ترسناک، صحنه‌های فجیع قتل و خون‌ریزی، صدای جیغ و جامپ‌اسکیر (ترس ناگهانی) در پنیک روم بسیار متداول است. بازدیدکنندگان تونل وحشت اغلب با بازیگرانی با لباس‌های ترسناک و ماسک‌هایی عجیب مواجه می‌شوند.

در این مکان‌ها ممکن است با اکتورهایی مواجه شوید که برای ترساندن، شوکه کردن، مزاحمت یا سرگرم‌کردن شما غیر منتظره از پناهگاه بیرون بیایند یا فقط در کمین شما باشند.

اگر به دنبال بهترین مکان برای افتتاح پنیک روم هستید و می‌خواهید بدانید بهترین انتخاب برای لوکیشن پنیک روم چیست ، با ادامۀ مقاله همراه باشید. چرا که ما در ادامه به معرفی انواع سافاری وحشت با جزئیات بیشتری می‌پردازیم و به این سؤال پاسخ می‌دهیم که المان‌های اصلی هر کدام از انواع سافاری وحشت چیست؟

انواع سافاری های وحشت + جزئیات

پیش ‌از این گفتیم که بسته به سلیقه، خلاقیت و صلاحدید طراحان سافاری، ممکن است انواع مختلفی از اتاق‌های وحشت طراحی و ساخته شوند. اما به طور کلی، می‌توانیم سافاری‌های وحشت را در قالب‌های زیر خلاصه کنیم:

1- خانه وحشت یا هانتد هاوس (Haunted House)

هانت هاوس، خانه جن‌زده، خانه اشباح، خانه ارواح … می‌توانید هر اسمی که دوست دارید روی این مکان‌ها بگذارید، اما نمی‌توانید از محبوبیت آن‌ها کم کنید! منظور از خانۀ تسخیر شده، هر ساختمانی است که تصور می‌شود که ارواح بی‌جسم متوفی در آن‌ها ساکن‌اند.

این ارواح ممکن است ساکنان سابق خانه باشند یا به نحو دیگری با ملک مرتبط باشند. آزار و اذیتی که از ارواح مردگان به مراجعه‌کنندگان سافاری وحشت می‌رسد، ناشی از حوادث خشونت‌آمیز یا غم‌انگیزی است که در گذشته در آن ساختمان رخ داده است. حوادثی مانند قتل گروهی یا خودکشی‌هایی غم‌انگیز …

هانتد هاوس چیست و چه تفاوتی با اتاق فرار دارد؟

تغییرات ناگهانی دما و سرد شدن ناگهانی هوای اتاق، خاموش و روشن شدن چراغ‌ها، باز و بسته‌شدن درها، شنیده ‌شدن صداهای عجیب و دلهره‌آور، بوهای غیرقابل‌توضیح و مواجه شدن ناگهانی با ارواح و اجنه از المان‌های اصلی این سبک سافاری وحشت است که توسط بسیاری از مجموعه‌ها به کار می‌روند.

2- تونل وحشت

تونل وحشت از یک یا چند دالان تنگ و تاریک و پر از پیچ‌وخم ساخته شده که در هر ایستگاه باید منتظر یک اتفاق عجیب و وحشتناک باشید. شما به صورت سوار یا پیاده وارد یک تونل وحشت می‌شوید و باید از ابتدا تا انتهای آن را طی کنید.

تونل وحشت به‌گونه‌ای طراحی می‌شود که با رخدادهای ناگهانی و جامپ‌اسکیرهای متعدد، بیشترین میزان ترس به مخاطبین منتقل شود. آنچه جذابیت تونل‌ها را بیشتر می‌کند، ذات تاریک و مخوف آن‌هاست؛ یعنی ممکن است ایدۀ شما برای ساخت یک خانۀ تسخیرشده با شکست مواجه شود، اما یک غار یا تونل خود به ‌خود ترسناک است و شما را به عنوان سازندۀ سافاری ترس کلّی جلو می‌اندازد!

ممکنه خوشت بیاد:

ترسناک ترین تونل وحشت تهران و ایران + عکس

این تفریح هیجان‌انگیز بسته به علاقۀ طراحان می‌تواند تم‌ها یا سناریوهای مختلفی داشته باشد. علاقه‌مندان و دوست‌داران ژانر ترس می‌توانند با عبور از این تونل‌ها، برای لحظاتی به فیلم‌های ترسناک واقعیت ببخشند و آن‌ها را از نزدیک و به‌صورت فیزیکی ببینند.

3- جاده‌های متروکه

مسیرها و جاده‌های متروکه نوع متداولی از جاذبه‌های وحشت هستند که هم در محیط‌های سربسته (مثلاً تونل) و هم محیط‌های سرباز (مثلاً فضای باز پارک) قابلیت اجرا دارند. اکثر جاده‌های متروکه به ‌اندازه‌ای طولانی هستند که سازندگان می‌خواهند بازی از نظر زمانی طول بکشد.

این مسیرها ممکن است شامل ساختمان‌ها یا کلبه‌های کوچکی باشند که در هر یک از آن‌ها صحنه‌های مختلفی برای بازدیدکنندگان اجرا می‌شود. حتی شاید لازم باشد مخاطبین در بخشی از سفر خود مجبور به ورود به این مکان‌ها باشند، اما معمولاً هیچ‌کاری از آن‌ها خواسته نمی‌‎شود و هدف صرفاً تماشای اتفاقات از نزدیک است.

شما در این مسیر ممکن است در یک مسیر جاده‌ای قدم بردارید یا سوار بر یک وسیله در حال عبور باشید. تهاجم بیگانگان، عبور از کنار جنگل‌های تاریک، مواجه شدن با زامبی‌ها یا حتی رد شدن از روی اجساد از المان‌های اصلی این سبک از سافاری ترس است.

برای گذشتن از این مسیرهای خالی از سکنه ممکن است یک راهنمای تور داشته باشید یا اجازه داشته باشید که به‌ تنهایی قدم بزنید.

4- حیاط‌ها یا مزرعه‌های تسخیرشده

در این سافاری‌ها که بیشتر در کشورهای غربی محبوبیت پیدا کرده، شما و گروهتان وارد یک مزرعه، محوطه یا زمین بزرگ می‌شوید که در اغلب موارد تسخیر شده یا وجود قاتلینی بی‌رحم در آنجا اثبات شده است.

در این مزارع، شما ممکن است بر روی یک واگن پر از یونجه، تراکتور یا گاری سوار شوید و از مسیرهای باریک یا انبارهای مخوف عبور کنید تا به انتهای مسیر برسید.

در طول سفر، ممکن است به طور ناگهانی با دسته ای از کارگران عصبی، هیولاهایی ترسناک، موجوداتی زامبی مانند، ، وسایل نقلیۀ متروکه (مثل گاوآهن یا ماشین‌های نعش‌کش) یا کاراکترهای ترسناک سنتی مثل سواره‌های بی‌سر مواجه شوید که مناظر مخوفی را برایتان ایجاد می‌کنند.

در بیشتر موارد، حیاط‌ها یا مزارع وحشتناک با انواع دیگری از سافاری‌های وحشت ترکیب می‌شوند. مثلا ممکن است شما در ابتدا بر روی یک تراکتور سوار شوید، راننده شما را در کنار یک انبار متروکه رها کند و محبور باشید به تنهایی ادامه مسیر را طی کنید. از آن‌جا که این مزارع در محیط‌های باز ساخته می‌شوند، وضعیت آب و هوا بر روی فعالیت آن‌ها تاثیر زیادی دارد.

5- کشتی‌های تسخیرشده

کشتی‌های تسخیر شده نوعی جاذبۀ پرطرفدار ترسناک در سراسر جهان است که لوکیشن اصلی آن یک کشتی بادبانی قدیمی، کشتی جنگی یا ناوشکن است. معمولاً مشتریان از طریق یک راهروی مخوف سوار بر این کشتی‌ها می‌شوند و از مکان‌های مختلف کشتی عبور می‌کنند تا اوج وحشت را تجربه کنند.

اکثر این مجموعه‌ها با نورپردازی‌های ترسناک و افکت‌های صوتی عجیب، مشتریان را به سفری مافوق واقعیت می‌برند و آن‌ها را در دنیایی دیگر رها می‌کنند. در این کشتی‌ها تعدادی اتاق‌های موضوعی وجود دارد که در هر یک از آن‌ها اتفاقی خاص در حال رخ‌دادن است.

بیشتر این سافاری‌ها در سواحل دریاها و اقیانوس‌ها برپا می‌شوند و به‌اندازه تونل‌های وحشت یا جاده‌های متروکه متداول نیستند. اما اگر یک‌بار بتوانید به یکی از این جاذبه‌ها بروید، می‌توانید ماجراهایی جذاب و غنی را از دزدان دریایی و برده‌های بیچاره را مشاهده کنید!

6- پارک‌های وحشت (Screampark)

پارک‌های موضوعی تسخیر شده نوعی پارک تفریحی است که ساختمان‌ها و مسیرهای آن پر از خانه‌های ارواح، جاده‌های متروکه یا مهمان‌سراهای عجیب است. این سبک سافاری نیز مشابه با دیگر بازی‌ها در واقع یک جاذبه تفریحی ترسناک است.

بسیاری از پارک‌های موضوعی جن‌زده شامل مناطقی ترسناک در فضای باز هستند که هیولاها و موجودات هراس‌انگیزی برای ترساندن مشتریان در اطراف آن مناطق پرسه می‌زنند.

علاوه بر این، درصد زیادی از پارک‌های وحشت دارای نمایش‌های زنده، بازی‌های ترسناک امتیازی، وسایل سواری و دیگر جاذبه‌های شهربازی نیز هستند. اولین پارک وحشت جهان مزرعۀ ترسناک نات بود که در 31 اکتبر سال 1973 در منطقۀ ناتز‌بری در بوئنا پارک کالیفرنیا افتتاح شد.

از آن زمان تاکنون، پارک وحشت یکی از محبوب‌ترین سافاری‌های ترسناک جهان است؛ چرا که شما می‌توانید با تهیه یک بلیط جاذبه‌های مختلفی را مشاهده کنید که واقعا ارزش دیدن دارند و می‌توانند تا مدت‌ها شما را سرگرم کنند. پارک‌های وحشت رده‌های سنی مختلفی دارند و در بیشتر موارد برای ورود شما باید موبایل و وسایل فیلم‌برداری خود را تحویل دهید.

7- هزارتوی وحشت (Maze)

این پیچ‌وخم‌های تاریک و نمور که با نام هزارتو یا Maze شناخته می‌شوند، نوعی سافاری وحشت هستند که از مسیرهایی ترسناک و گمراه‌کننده ساخته می‌شوند. در برخی از این سافاری‌ها برای به حداکثر رساندن حس وحشت، تعدادی اتاق تاریک، پناهگاه‌های تسخیرشده یا مناطقی تحت عنوان «بن‌بست مرگ» دیده می‌شود.

این نوع سافاری نیز مانند انواع قبلی می‌تواند دارای اکتور باشد و شما در مسیر حرکت خود با هیولاهایی بی‌شاخ‌ودم مواجه شوید! مه شدید، صداها و جیغ‌های عجیب، دیوارها یا زمین‌های متحرک، اجساد آویزان و چراغ‌های چشمک‌زن بخش‌های جدایی‌ناپذیر این نوع سافاری هستند. یک هزارتوی وحشت می‌تواند یک سافاری مستقل باشد یا در امتداد یک پارک، مزرعه یا حیاط تسخیر شده ساخته شود.

برای این که در طول مسیر زیاد از حد گمراه نشوید، معمولا طناب‌هایی در طول مسیر قرار داده شده که به شما کمک می‌کنند مسیر را صحیح طی کنید. اگر شما در طول مسیر اشتباه بروید یا مسیر را گم کنید، به وسیله این طناب‌ها می‌توانید مسیر خروج را پیدا کنید.

اگر از طرفداران مجموعه ‌فیلم‌های «دوندۀ هزارتو» یا قسمت چهارم مجموعۀ «هری‌پاتر» هستید، این سافاری‌ها پیشنهاد خوبی برای شما هستند.

دوست دارید توی ماز گیر بیفتید؟؟!!

اتاق فرار هزارتو

8- خانه جهنمی (Hell House)

جالب است بدانید اولین خانه‌های جهنمی در ایالت اوهایوی آمریکا توسط دانشجوهای هنرهای دراماتیک ساخته شدند. هدف این دانشجویان این بود که به ناظران نشان دهند چگونه تصمیم‌گیری‌ها و انتخاب‌های زندگی‌شان می‌تواند آن‌ها را به بهشت یا جهنم روانه کند!

خانه‌های جهنمی پس از آن زمان توسط کلیساهای مسیحی یا گروه‌های پاراکلیسا اداره می‌شدند. این مکان‌ها برای این احداث می‌شدند که اثرات گناه و عذاب‌های جهنم را به تصویر بکشند و معمولاً با تصویری از بهشت ​​خاتمه می‌یافتند.

این روزها خانۀ جهنمی نوعی سافاری وحشت است که بیشتر در جوامع غربی متداول است. اینجا هم مثل خانه‌های تسخیر شده، قرار است شما با نمایش‌ها و صحنه‌های وحشتناک جهنمی مواجه شوید. برخلاف خانه‌های تسخیر شده، خانه‌های جهنمی بر المان‌های جهنم تمرکز کرده‌اند و آثار گناه یا سرنوشت گناهکاران توبه‌ نکرده را در زندگی پس از مرگ نمایش می‌دهند.

خانه‌های جهنمی معمولاً بر این اعتقاد تأکید دارند که هرکس از گناه خود توبه نکند و مسیح را به‌عنوان نجات‌ دهنده خود نپذیرد، محکوم به جهنم است. به دلیل وجود صحنه‌های آزاردهنده و ترسناک، این سبک سافاری وحشت برای همۀ مخاطبان مناسب نیست.

9- سواری شیطانی

سواری شیطانی یا قطار ارواح، نوعی سافاری ترس است که در آن مشتریان با وسایل نقلیه از کنار صحنه‌هایی وحشتناک عبور می‌کنند. این نوع سافاری معمولاً در مناطق محصور انجام می‌گیرد و انواع و اقسام جلوه‌های ویژه برای ترسناک کردن آن‌ها به کار گرفته می‌شود.

ترن هوایی Revenge of the Mummy محبوب‌ترین سواری شیطانی جهان است که در یونیورسال‌استودیوی فلوریدا واقع شده است. بسیاری از تونل‌های وحشت از این سبک سواری‌ها استفاده می‌کنند و مشتریان را سوار بر قطاری قدیمی، از میان صحنه‌هایی مخوف عبور می‌دهند. این سبک سرگرمی برای کودکان هم استفاده می‌شود.

10- سیرک اشباح

بین سال‌های 1800 تا 1950 میلادی، سالن‌های نمایش جهان غرب میزبان نمایش‌های زنده‌ای بودند که در آن‌ها شعبده ‌بازانی از سراسر جهان به اجرای ترفندهای جادویی و صحنه‌های محیرالعقول می‌پرداختند. مردم آن زمان، از نحوۀ انجام این ترفندهای به‌ ظاهر باورنکردنی بی‌اطلاع بودند و آن را به نیروهای شیطانی نسبت می‌دادند.

اگر چه آن دورانِ ناآگاهی به‌ سرعت گذشت و با پیشرفت تکنولوژی، جهانیان به این ترفندها آگاه شدند، اما نوعی نمایش یا سیرک تحت عنوان سیرک اشباح یا «نمایش عجیب‌الخلقه‌ها» (FreakShow) وارد دنیای ادبیات و سینما شد. نوعی از نمایش که به‌عنوان نمایش‌های ترسناک نیمه ‌شب نیز شناخته می‌شد.

در این سبک سافاری وحشت، مشتریان به‌عنوان تماشاگر وارد یک سیرک عجیب می‌شوند و در جایگاه تماشاگران می‌نشینند. سیرکی که قرار است اتفاقات محیرالعقولی در آن رخ دهد. با ورود به یک سیرک وحشت، با انسان‌های ناقص‌الخلقه، حیوانات جهش‌یافته و غافلگیری‌های زیادی مواجه خواهید شد که لحظاتی هیجان‌انگیز را برای شما رقم خواهند زد.

اول ایمنی، بعد ترس!

ایمنی سافاری‌های وحشت یکی از دغدغه‌های اصلی سازندگان آن است. اول به این سؤال پاسخ دهیم که هدف از رفتن به پنیک روم چیست؟

خب همان‌طور که از اسم این مجموعه‌ها مشخص است، هدف اصلی ایجاد توهم خطر در مخاطبین و ترساندن آن‌هاست. اما آنچه اهمیت دارد، این است که خلق این توهم نباید به آسیب رساندن منجر شود. درست است که ضروریت‌های بیمه، وجود تجهیزات ایمنی، دوربین‌های مدار بسته و حداکثر ظرفیت سافاری‌ها می‌تواند بسته به مجموعه‌ها و شهرها متفاوت باشد؛ اما در هر حال، جدای از ضوابط و قوانین نوشته شده و نوشته نشده، مدیران باید تمامی موارد ایمنی مشتری را به ‌دقت مد نظر قرار دهند.

استاندارهای ایمنی آتش‌سوزی تأسیسات خود را به طور منظم بررسی کنید. در مورد خروجی‌های اضطراری، محل درها و پنجره‌ها و وجود ستون‌ها یا موانعی که خروجی‌ها را مسدود می‌کنند، تحقیق کنید و با نهایت اطمینان آن‌ها را طراحی کنید. با توجه ‌به ظرفیت ورودی، محیط را طوری طراحی کنید که بازیکنان فضای تحرک زیادی داشته باشند.

آریانا به هانت هاوس (خانه جن‌زده) می‌رود! (ویدیو)

در بیشتر مواقع، پیچ‌وخم‌های تونل وحشت تاریک و مه‌آلود هستند که احتمال زمین خوردن افراد را بیشتر می‌کند. حتماً کنترل کنید که در امتداد دیوارها میخ یا پیچی بیرون نمانده باشد. در هزارتوهای وحشت طناب‌های شل و پاره را از مسیر بردارید و با طناب‌های سالم جایگزین کنید.

کنترل کنید که اگر مردم به دکورهای شما تکیه دهند، دکور دچار شکست یا سقوط نشود. لوازم جانبی و تزئینات فیزیکی ترسناک نباید هیچ‌گونه خطری داشته باشند. برای مثال، اره‌های برقی که دست اکتورهای سافاری است و در اغلب مواقع برای ترساندن مشتری روشن می‌شوند، نباید تیغه‌های تیز داشته باشند.

درست است که مه مصنوعی و هوای فشرده به ایجاد فضایی ترسناک کمک می‌کنند، اما می‌تواند سطح منوکسید کربن را در فضاهای بسته افزایش دهد. در نتیجه، مدیران باید مطمئن باشند که هوا در مجموعه گردش درستی دارد تا تنفس مشتریان سالم و ایمن بماند.

شباهت و تفاوت سافاری وحشت و اتاق فرار

گاهی اوقات در مقایسه بین سافاری وحشت و اسکیپ‌روم این دو با هم اشتباه گرفته می‌شوند. در حالی‌که این دو کاملا با هم متفاوت هستند و هر کدام ویژگی‌های خود را دارند.

بزرگترین تفاوتی که میان این دو وجود دارد این است که اسکیپ روم یک بازی است؛ اما سافاری وحشت در اکثریت قریب به اتفاق موارد یک بازی نیست و صرفاً یک سرگرمیِ تماشایی است؛ یعنی تفاوت چندانی با رفتن به سینما ندارد.

به عبارت دیگر، اتاق وحشت یک سرگرمی منفعل (Passive) است، در حالی که اتاق فرار کاملا فعال (Active) است. شما وقتی به یک سافاری می‌روید، مثل یک رهگذر سرگردان فقط تماشاگر رویدادهای ترسناک هستید و معمولاً تعامل فیزیکی میان شما و محیط سافاری شکل نمی‌گیرد.

اوج تعامل فیزیکی شما و سافاری ممکن است این باشد که ناخواسته یک کلید لامپ را فشار دهید یا یک حسگر را فعال کنید! یعنی هیچوقت سعی نمی‌کنید عمداً با پنیک روم درگیر شوید.

اما اگر در اسکیپ روم با اتاق و اجزای آن تعامل نداشته باشید، سرگرمی اصلاً پیش نمی‌رود. در اتاق فرار به جای اینکه فقط از اتاق‌ها عبور کنید و تماشاگر اتفاقات باشید، باید با اتاق درگیر شوید و معماهایی که در مسیرتان قرار می‌گیرد را حل کنید. یعنی تا شما پیش‌قدم نشوید و با اتاق رابطه برقرار نکنید، اتاق برای شما کاری نخواهد کرد.

تفاوت مهم بعدی در بحث «ترس» است. اتاق‌های فرار لزوماً ترسناک نیستند، به این معنی که ژانرهای مختلفی دارند و بسته به انتخاب و سلیقۀ مخاطب، ژانر بازی می‌تواند از جنایی گرفته تا تاریخی متفاوت باشد.

تفاوت مهم بعدی در فصلی بودن یا به‌اصطلاح Seasonality است. به‌طورکلی می‌توان گفت که سافاری‌های وحشت طبیعت فصلی دارند؛ یعنی در برخی فصول سال مانند بهار و تابستان یا ایام تعطیلات استقبال بیشتری از آن‌ها می‌شود. این فصلی بودن تا حدود زیادی به این دلیل است که اغلب سافاری‌های وحشت در پارک‌های تفریحی واقع شده‌اند، اما بازی اتاق فرار همواره مخاطبین و طرفداران خود را دارد و تقریباً در هر روز سال استقبال خوبی از این بازی‌ها می‌شود.

با وجود این تفاوت‌ها، این دو شباهت‌های زیادی به هم دارند. بسیاری از ترفندها و تکنیک‌های طراحی مورد استفاده در پنیک روم‌ها، در اتاق‌های فرار نیز استفاده می‌شوند. مثلاً تجهیزات نورپردازی، صداهای وهم‌انگیز یا دستگاه‌های مه‌ساز را می‌توان در هر دو مورد دید.

علاوه بر بحث تجهیزات و ترفندها، موضوع غوطه‌وری نیز مطرح است. اتاق‌های وحشت به این شهرت دارند که شما را از دنیای قبلی رها می‌کنند و به دنیایی جدید می‌برند تا حس ترس ناشی از وقایع را به شما منتقل کنند. اتاق‌های فرار نیز دقیقاً همین کار را انجام می‌دهند، با این تفاوت که غیر از حس ترس، ممکن است بسیاری از احساسات دیگر مانند نوستالژی، تعلیق یا حتی احساسات عاشقانه را به شما منتقل کنند.

محدودیت سنی در سافاری وحشت

بسیاری از مخاطبان این سؤال را دارند که حداقل سن لازم برای ورود به اتاق وحشت چیست؟ در پاسخ باید بگوییم که هر مجموعه قوانین خودش را دارد و بهتر است شما با تماس با سافاری مورد نظر، از قوانین آن آگاه شوید. اما به طور معمول مراجعه به Paniq Room به‌صورت گروهی و برای بزرگسالان امکان‌پذیر است.

لازم به ذکر است که تمامی فعالیت‌هایی که در سافاری وحشت اتفاق می‌افتد، با هدف سرگرمی است و معمولاً هیچ‌گونه برخورد فیزیکی در فضاها و مسیرهای سافاری اتفاق نمی‌افتد.

شرکت در یک سافاری وحشت به لوازم جانبی یا لباس خاصی نیاز ندارد و کافی ا‌ست پس از مراجعه به پارک یا مجموعۀ مورد نظر، بلیط ورود را تهیه کنید و سفر هیجان‌انگیز خود را شروع کنید. از آنجایی‌ که بسیاری از تونل های وحشت در پارک‌های تفریحی واقع شده‌اند، می‌توانید بعد از سفر نفس‌گیر خود، از امکانات رفاهی یا تغذیه‌ای اطراف استفاده کنید.

بدون رعایت نکات ایمنی، به سافاری وحشت نروید!!

علاوه بر رعایت نکات ایمنی، برای استفاده از سافاری پارک وحشت محدودیت‌هایی وجود دارد که باید در همان ابتدا و قبل از ورود به سافاری از آن مطلع شوید. معمولاً این محدودیت‌ها و مفاد آن در زمان خرید بلیت در گیشه به شما اطلاع داده می‌شود و برای مطالعه در ورودی مجموعه نیز نصب شده‌اند. اما برای احتیاط بهتر است به چند مورد از این محدودیت‌ها اشاره‌ای داشته باشیم:
1- حضور افراد زیر 14 سال و بالای 50 سال دارای محدودیت است و بردن کودکان داخل سافاری نیز به طور کلی ممنوع است.
2- افرادی که عارضه قلبی، کمردرد، دیسک کمر و گردن و نارحتی‌های ستون فقرات دارند یا اخیراً عمل جراحی داشتند، نمی‌توانند در داخل سافاری حضور پیدا کنند.
3- افرادی که مبتلا به بیماری‌هایی با عوارض کاهش آب بدن یا تب شدید هستند نیز نمی‌توانند در داخل سافاری حضور داشته باشند.
4- از ورود افرادی که تحت تاثیر داروهای شیمیایی و خواب‌اور هستند یا از بیماری صرع، سرگیجه و تهوع و معلولان جسمی و ذهنی نیز به داخل سافاری و تونل وحشت جلوگیری می‌شود.
5- حضور افرادی که ترس از تاریکی (نیکتوفوبیا) دارند، در داخل سافاری ممنوع است.
6- خوردن، آشامیدن و حتی جوییدن آدامش در داخل سافاری به هیچ عنوان امکان‌پذیر نیست.

حرف آخر

با پیشرفت بشر، تفریحات و سرگرمی‌های جدیدی ایجاد شده‌اند که علاوه بر فعالیت‌های فیزیکی، با جذابیت‌های صوتی و بصری توانسته‌اند مخاطبان زیادی را به خود جذب کنند. سافاری وحشت نوعی سرگرمی ترسناک است که قرار است شما را برای دقایقی به یک سفر مخوفی ببرد. در این تفریح، شما داوطلب می‌شوید که قدم در دل تاریکی بگذارید و با اتفاقاتی غیر قابل پیش‌بینی مواجه شوید. اگر تابه‌حال تجربه اتاق وحشت را نداشته‌اید، کافی است همانند اتاق فرار یک بار آن را امتحان کنید.