مکانی که پا به اون‌جا گذاشتین، روستایی در نزدیکی قلعۀ الموته. روستایی که مدت‌ها پیش زندگی توش جریان داشت اما خیلی وقته ازون دوران گذشته. اون اتفاق لعنتی باعث شد که دیگه کسی این‌جا نمونه و این‌جا به یه روستای متروکه تبدیل بشه. اینجا فقط صدای جیغ و زوزۀ گرگ‌ها سکوت شب رو می‌شکونه. آخرین کسایی که این‌جا بودن، همگی از اتفاقایی حرف زدن که باورش سخته و همۀ حرف‌ها حکایت از پرسه زدن موجودی ترسناک داره که مثل باد لابه‌لای کوچه‌های این روستا می‌چرخه. یه نیروی اهریمنی که باعث فراری دادن همۀ اهالی شده. هرچند که ظاهرا فقط یه خونه مونده! خونۀ کاووس رمال و همسرش خاتون. اون مسبب همۀ اتفاقاست. البته چند سالی می‌شه که در خونش مهروموم شده و خبری از اون نیست. هرچند که زمزمه‌های قاسم بچۀ اونا هنوز تو کوچه طنین اندازه! به شما پیشنهاد می‌کنم قبل‌از این‌که وارد شید برگردین. هیچ‌چیز خوشایندی این‌جا نیست جز نفرینی تلخ. ولی اگه وارد شدین و نیاز به کمک داشتین، با صدای بلند بگین عمو رحیم! اون‌موقع با تنها تلفن جا مونده تو این روستا با شما تماس میگیرم. خیلی مراقب باشید!