بعد کلی پرس و جو، نیمه های شب بود که رسیدیم به راهی که مارو میرسوند به  زورون آباد همون جایی که قرار بود منیر خانم رو ببینیم همونی که باهامون تلفنی حرف زده بود و قول یه جای بکر و با صفا رو بهمون داده بود...یکی دوساعتی میشد که تو اون راه بودیم دستمو از شیشه بیرون برده بودم داشتم با قطره های بارون بازی میکردم و به جایی که میرفتیم فکر میکردم اما صدای جیغ یکی از رفیقام باعث شد از جا بپرم..._چی؟؟؟با من بودی؟؟؟+بوق زدم با تو چیکار دارم_تو الان نگفتی نیا؟؟؟؟اوناهااااش اوناهاش اون بالا میبینیدش؟؟؟؟!!!+ بس کنید دیگه بابا از وقتی افتادیم تو این خاکی یکی یکی دارین  توهم میزنین، بیرونو نگاه نکنید...هیچ خبری نیست_توهم چیه؟؟؟؟؟ صداشونو نمیشنوید دارن داد میزن...زمزمه هاشون داره دیونم میکنه... میگن نیا،برگرد+باشه،باشه؛آروم باش الان میرسیم یکم بخوابی همه چی درست میشهاما من سر هرپیچ بالای کوه و لای درختا صورتای زمختشون رو میدیدم چشماشون از سفیدی برق میزد یکیشون بهم میخندید خنده هایی که با شنیدن صداشون آرزو میکردم کاش کَر به دنیا اومده بودم و هیچ وقت نمیشنیدمشون زمزمه میکردن انتخاب باتوعه...