سال 1388 که جرقۀ وبلاگ‌نویسی توی ذهنم زده شد، اصلا به «نویسنده» شدن فکر هم نمی‌کردم. فقط می‌خواستم بنویسم. انگار که کلی کلمه و حرف توی سرم گیر افتاده بودن و باید با نوشتن خالیشون می‌کردم! زیاد طول نکشید که این تخلیۀ ذهنی به کامم خوش اومد. ازش لذت می‌بردم؛ خیلی! اصلا برای همین لذت بود که کم‌کم شروع کردم به نوشتن داستان کوتاه، گفتن شعر، ترجمه، نقد فیلم و بعدتر هم نمایشنامه‌نویسی! چند وقت بعدش به خودم گفتم چرا نمایشنامه‌هام رو خودم روی صحنه نبرم؟! اون هم یه‌جور تخلیۀ ذهنیه دیگه، البته یه‌کمی عینی‌تر! این‌طوری پام به دنیای قشنگ هنر هم باز شد و خوشبختانه کوله‌بار تجربیات زندگیم هم سنگین‌تر! اسکیپ‌زوم، برام مثل یه دریچه می‌مونه که می‌تونم از طریق اون، بعضی وقت‌ها به دنیای عشق قدیمیم که همون نوشتن باشه، سَرک بکشم!